کد مطلب:35524 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:127

«لعمری لو كنا ناتی ما اتیتم ما قام للدین عمود»

به جان خودم سوگند اگر رفتار ما مانند رفتار شما بود، پایه ی دین برقرار نمی گردید.

به گاهی كه سرباز بودم به جنگ
همیشه كمر بسته بر رزم تنگ

به بالای سر پرچم افتخار
ز اسلام هر چند كم اقتدار

به همدوستی چند تن پیروان
به پیكار بستم هر سو میان

بدان عده ی كم ز راه وداد
نمودیم با بت پرستان جهاد

به پیكار كردم به راه خدا
جهانی به راه عقیده فدا

به همراه پیغمبر پاك دین
كه بر جان پاكش هزار آفرین

همی تاختم هر زمانی به پیش
نه پروائی از غیر نز قوم و خویش

برآهیخته تیغ و زوبین كین
به هر جا و هر كس گرفته كمین

حریف او پدر بد ز ما یا پسر
به چنگش شتابان نهادیم سر

عمو یا عموزاده بی ترس و بیم
چه بسیار كشتیم، گردن زدیم

دل آسوده بر آن تن كشتگان
گذشتیم آسان و خنده كنان

چنان بود ایمان ما استوار
كه هرگز نگشتیم اندوهبار

نه اندیشه از مادر داغدار
نه بیمی ز افراد ایل و تبار

نه پیچیده از راه خود بی گمان
به فریاد یا ضجه خواهران

پیاده گرسنه برهنه به راه
چنین بوده در رزمها كینه خواه

به سنگینی بار و زخم بدن
نبودیم بر چاره ی خویشتن

همه نیمه جان خود به جنگ عدو
شتابنده بودیم و پیكارجو

چو گرد بلا نازل از آسمان
فرود آمده بر سر دشمنان

[صفحه 212]

صفحه 212.